Lubelski cwibak miodowy
Cwibak (według ,,Małej encyklopedii sztuki kulinarnej ‘Małgorzaty Michalik i Marka Łebkowskiego) jest to ciasto biszkoptowe lub biszkoptowo – tłuszczowe z bakaliami i chociaż nazwa pochodzi z języka niemieckiego zwei- dwa i backen- upiec (wg Małej encyklopedii sztuki kulinarnej) lub zwieback- sucharek( wg Wikisłownika) był znany i wypiekany na terenach Polski na początku XX w. Często używano zamiennie nazwy keks (Jan Czernikowski – „Ciasta, ciastka, ciasteczka”, Barbara Bytnerowiczowa ,,Ciasta domowe’’).
Na terenie Lubelszczyzny słynącej z miodu, malin i wyrobów z kasz szczególnie dużym uznaniem cieszył się cwibak miodowy. Jest to ciasto biszkoptowo – tłuszczowe w kształcie prostokąta, barwy brązowej, z widocznymi na przekroju bakaliami. Smak wyróżniający go od innych cwibaków jest wyraźnie miodowy, zapach intensywny miodowo-waniliowy. O charakterze tego ciasta stanowią bakalie.
Lubelski cwibak miodowy zawiera orzechy włoskie, rodzynki oraz suszone owoce takie jak: morele, żurawiny, śliwki oraz smażoną skórkę z pomarańczy. Może być ciastem jednorodnym tzn. zawierającym tylko orzechy i jeden rodzaj owoców np. morele i wtedy jego nazwa brzmieć powinna Lubelski cwibak miodowy z morelami lub też wielorodnym tzn. zawierającym wiele rodzajów suszonych owoców i wtedy w nazwie nie podaje się rodzaju owoców, a nazwa brzmieć powinna Lubelski cwibak miodowy. Ciasto było wypiekane na niedzielę, imieniny i święta zawsze w podłużnych, głębokich formach. Składało się z mąki pszennej, miodu, cukru, jaj, oleju i bakalii. Do spulchniania używano proszku do pieczenia i sody. Było to ciasto ubijane jak biszkopt.
Na Lubelszczyźnie były i są nadal wytwarzane podobne ciasta, ale należą do ciast ucieranych i obecnie naszą nazwę keks. Lubelski cwibak miodowy można było przechowywać około 1 miesiąca w chłodnym miejscu i w takim wypadku był bez dekoracji, ale zasadniczo sporządzano go na określony czas i podawano udekorowany lukrem z posypanymi bakaliami.